Uzun zamandır izleme listemde yer alan ama devamlı ertelediğim filmlerden bir tanesiydi Temple Grandin.. Sahi neden izleme listemizde yer alan filmlerin yerini hep yeni filmler alıyor da bu tarz kaliteli yapımları çok geç fark ediyoruz? Bundan böyle izlenecek olarak işaretlendiğinde o film aynı gün izlenecek. Yoksa böyle yıllar sonra izleyipte “Niye bu kadar erteledim ben bunu?” sorusunu kendimize sormayı da bırakacağız. :)

Son zamanlarda biyografi filmlerine merak sardım ve ne bulsam izliyorum. Sahi bu türde film önerileriniz varsa eğer yorum olarak önerirseniz sevinirim.. Neyse neyse filmimize dönelim artık. :) Temple Grandin, 4 yaşında otistik teşhisi koyulmuş ve doktorların tek önerdiği şey hastaneye yatırılması. Nasıl bir aile bu kadar çabuk vazgeçer ki? Ya da onların vazgeçmediği konuda bizler ne kadar çabuk vazgeçebiliyoruz? 4 yaşında konuşmayan bir çocuk ve annesi elinden gelen tüm her şeyi yaparak ona bir şeyler öğretmeye çalışıyor. Hiçbir zaman umudu kaybetmiyor çünkü Temple’nin kendisini duyduğundan oldukça emindir.. Ki bu güven ve umut sonunda bir ışık yakıyor ve Temple Grandin, tüm zorluklara rağmen liseyi bitirerek üniversiteye ilk adımını atıyor. Filmin her dakikası bizi gerçeklerle yüzleştiriyor ve kendimizi ister istemez onlar yerine koyuyoruz. Kimi zaman çocuğundan hiçbir zaman umudunu kesmeyen annenin, kimi zaman ise her seferinde kendisiyle dalga geçen arkadaşlarının yerine.. Sahi insanlarla dalga geçmek, onları anlamayı denememek mi kolayımıza geliyor?

“Anlayamadığım birçok şey var biliyorum, ama yine de hayatımın bir anlamı olsun istiyorum.”

Temple’nin bir şeyleri başarmak istemesi ve bu yolda çabalaması, kendisi ile dalga geçen arkadaşlarına çoğu kez “kapak” olmuştur.. Zaman zaman kendi hayatımızda yaşadığımız sorunlar yüzünden çoğu kez hedeflediğimiz şeylerden vazgeçiyoruz. Fakat bu tarz başarı hikayelerini izledikçe.. Bizim yaşadıklarımız sıkıntıysa, bu insanların ki ne diye düşünmeden de edemiyoruz ki biz çok çabuk vazgeçerken o insanlar tüm her şeye rağmen hayallerinden vazgeçmiyor ve en sonunda da bunu elde ediyorlar. Bu durumda sanırım biraz da kendimizden utanmamız gerekiyor.. :)) Ekşi sözlükte bir arkadaşımız ne de güzel özetlemiş aslında filmi; “Umutsuzluğa kapılmanın bu kadar kolay olduğu bir zamanda, bir umut kaynağı oluyor insanda Temple Grandin belgesel filmi..” Tam da söylediği gibi bir etki bırakıyor izleyenin üzerinde.. Hayata bakış açımızı değiştiriyor ve otizmli, engelli insanlara da yaklaşımımızı da olumlu yönde etkilemeyi başarıyor film.

Filmi izledikten sonra biraz Temple Grandin’i araştırmaya koyuldum ve şöyle bir konuşmasına denk geldim filmi seyrettikten sonra birde bu konuşmasını dinlemenizi tavsiye edelim.. Bazı filmler öyle çok fazla tekrar seyredilmez, ama bu film her gün izlenecek, insana umut aşılayacak bir baş yapıt.. Filmin aldığı ödüllere, oyuncuların performanslarına hiç değinmeyeceğim sadece izlemenizi tavsiye ediyorum..