Devil’s Pass..
Genel hatları ile 1959 yılında, bir grup Rus dağcının, Ural dağları’nda tırmanışta iken esrarengiz bir şekilde ölmesinden esinlenerek ; yıllar sonra bu olayın sırrını anlamak amacı ile aynı yere giden Amerikalı Öğrencilerin başından geçen tuhaf olayları anlatan filmin yönetmeni Renny Harlin…
Renny Harlin adı sinemayı çok yakından takip etmeyen kişilere yabancı gelebilir lakin kendisi birçok baba filmin yönetmenidir. ‘Zor Ölüm 2’, ‘Dağcı’ , ‘Beyin AvcılarI’, ‘Mavi Korku’ ve ‘Exorcist: The Beginning’ gibi… Tabi tüm bu şahane, çoğu kült olmuş filmlere bakınca, çekimleri Blair Cadısı’nı andıran ‘Devil’s Pass’ sanki liseli bir gencin çektiği amatör bir belgeselmiş gibi kokan sahneleriyle büyük hayal kırıklığı… Bruce Willis, Samuel L. Jackson, Sylvester Stallone’li kadrolardan sonra adı sanı duyulmamış üç beş gençle neden üçüncü sınıf bir gerilim/korku filmi çekmeye kalktı bu usta yönetmen diye sormadan da edemiyor insan. Ama tüm bunları bir kenara koyup sorgulamazsanız, bir problem kalmıyor ortada çünkü film iyi.
Gelelim filme… Maalesef film çok yavaş başlıyor ve bir süre de böyle ilerliyor. Bazı yerlerde diyalogları sıkıcı ya da sıradan bulabilirsiniz fakat eğer sıkılıp hala kapatmadıysanız ortalarından itibaren hareket kazanıyor ve ikinci yarısı ilk yarısından tamamen farklı bir filmmiş gibi de bir hal alıyor. Keşke o klişe sevişme sahnesi de olmasaydı diyebilirim lakin o da bu tür filmlerin vitrini sanıyorum… Hayatını kaybeden Rus dağcıların nasıl öldüğünün gizeminden esinlenen bu filmde, senaristin ve yönetmenin hayal gücü şahsen insanı etkiliyor. Bir ara resmen bilim kurgu filmine dönüşüyor, kafanızı karıştırıyor, iyice içine gömüldüğünüz battaniyeden silkeleniyor ve arkanıza yaslanıyorsunuz… Neler oluyor diye düşünmeye başlıyorsunuz ki ben seyirciye bu ruh halini veren filmlere -hele de bu bir korku filmi ise- bayılıyorum… Mantık yürütmeye, tahminlerde bulunmaya başlarken bir yandan da geriliyorsunuz…
İşin içine politika ve dünya dertleri de karışınca ortaya güzel şeyler çıkıyor… Tabii el kamerasından birden bilim kurguya atlayınca bir an afallamanız mümkün ama orada da Renny Harlin’in ustalığı göze çarpıyor bence çünkü rahatsız etmiyor…
Filmin sonu ise şaşırtıyor ve yeterince tatmin ediyor. Yok ben negatif bir insanım illa eleştiririm diyorsanız evet kabul, mantık hataları var… Lakin hiç uğraşmaya değmez, bence filmin sonundaki o muhteşem şarkıya kendinizi verip ‘insanlarda nasıl bir hayal gücü var, dehşet verici’ diye düşünürken, -eğer içiyorsanız- bir sigara yakmanız daha makul görünüyor bence. Ben öyle yaptım.
Bir de itiraf etmeliyim ki yeterince rahatsız olmuşum belli ki normalde kızımla uyuyan ben, o gece eşimi de yanıma aldım. Tedirgin eden bir film izlemeyeli uzun zaman olmuştu. Korku-gerilim türü seviyorsanız kesinlikle izlenebilir, çok şey beklemeden tabii.
Oh Boy Les Mecs - Unrest şarkısını da müzik arşivinize katmanızı şiddetle tavsiye ederim. Şimdi böyle bir şarkı yapan insanın müzik zevki alkışlanmaz mı? On numara, beş yıldız!
